MediaWiki talk:May-gen/fa

1. اینکه کسی فکر کند دیگران باید منبع بیاورند ولی خودش بی‌قیدی پیشه کند... اگر هیچ منبعی هم نباشد، عقل حکم می‌کند که به نظر اکثریت (ولو ۲ به ۱) احترام گذاشت (هرچند این احترام به معنای پذیرش نیست).
2. تلفظ ماه‌های میلادی در فارسی، مطابق با تلفظ فرانسوی آن‌هاست. «آوریل»، «مه» (خوانده می‌شود «مِ»، مثل «خانه»)[1]. من تا با به این روز ندیده‌بودم که این ترکیب را meheye تلفظ کنند. ممکن است بخوانیم «meHe» (مِ هِ) («ه» را بخوانیم). ولی هم «ه» را خواندن و هم یایِ میانجی افزودن، از نادیده‌ها و ناشنیده‌ها بود!
3. دهخدا نیز تلفظ را به صورت [مِ] ذکر کرده است. همانطور که خانه را [نِ] ولی مَه به معنای ماه را [م َه ْ] نوشته.
4. فرهنگ عمید: [me] (پیداست که «ه» ناخواناست، اگر بخواهد خواندن «ه» را مشخص کند، می‌نویسد [meh]، آنچنان که در مدخل هواشناسی همین واژه چنین کرده.)

دستور خط فرهنگستان هم در باب «ه»ٔ ناخوانا شفاف است.[2]

جناب دالبا، شما می‌گویید من حرف شما را بی چون و چرا قبول کنم، اکنون هیچ منبعی نمی‌بینم که شما من را به آن پیوند داده باشید.

من نگفته‌ام که کسی حرف مرا بی‌چون‌وچرا قبول کند، برعکس، منابع هم مشخص شده‌اند. لطفاً بهانه نگیرید. اگر حرف منطقی‌ای دارید و منابع معتبری دارید که غیر آنچه گفتم را می‌گویند معرفی و بیان کنید، در غیر این صورت اگر هم من هیچ منبعی معرفی نمی‌کردم، باز انتظار می‌رفت به نظر اکثریت (من و Huji) احترام بگذارید، نه اینکه به تنهایی بخواهید نظرتان را با زورچپانی و واگردانی جابیندازید.

من که منابعم مشخص است، ولی شما باید دوگانگی معیار را کنار بگذارید و یک روال مشخص را پیش بگیرید. یا بگویید همه باید منبع بیاورند، که در آن صورت خودتان هم شامل این اصل خواهید شد و باید مشخص کنید منبع این تلفظ meheye کجاست! یا اگر خودتان هیچ منبعی ندارید، اولاً به نظر اکثریت احترام بگذارید و بهانهٔ منبع نگیرید، ثانیاً حداقل منابع معرفی‌شده را بررسی کنید.

شما باید بدانید که همهٔ منابع لزوماً برخط نیستند. همچنین کتاب‌ها عمید و دهخدا و دستور خط فرهنگستان کتاب‌های ناشناسی نیستند. اگر در اینترنت هم نیافتید به هر کتابخانه‌ای مراجعه کنید می‌یابیدشان. مدخل‌ها هم که مشخص است. در کتاب «دستور خط فارسی»‌ فرهنگستان هم کافیست به بخش «کسرهٔ اضافه» مراجعه کنید.

فعلاً که زورگویی از طرف شماست، منبع بنده سازمان unicode است این هم پیوند:

http://unicode.org/repos/cldr/trunk/common/transforms/Persian-Latin-BGN.xml

منبع شما چیست؟ پیوند دهید، در غیر این صورت واگردانی نکنید.

ه (U+0647) همواره صدای h می‌دهد و نه صدای کسره، برای صدای کسره از ە (U+06D5) باید استفاده شود که در فارسی به کار نمی‌رود.

با این استدلال، شما باید واژهٔ «خانهٔ پدری» را هم با صدای «h» بخوانید و به صورت «خانهِ پدری» بنویسید! در واقع اگر این استاندارد را به عنوان دستور خط فارسی می‌پذیرفتیم، کلاً استفاده از یای میانجی بی‌معنا می‌شد... قاعده‌ای ناکامل که حتی U+0654 را در خود ندارد!

نکتهٔ بعدی اینکه CLDR مدعی pronounciation نیست. بلکه هدفش چیز دیگری (معرفی یک روش یکتا برای جایگزینی حروف فارسی با حروف زبانی دیگر یا به عبارت دیگر transliteration) است، در واقع آنجا «ث» را با «s̄» (خط تیره روی s قرار دارد) نمایش می‌دهند و «س» را با «s» و «ص» را با ṣ (یک نقطه زیر s قرار دارد). حال آنکه هر فارسی‌زبانی می‌داند این‌سه در فارسی یکسان تلفظ می‌شوند. می‌بینید که هدف CLDR ارائهٔ تلفظ نیست. در داخل استاندارد هم هیچ ادعایی در مورد تلفظ ندارد و بالطبع اعتباری در این زمینه نخواهد داشت. (کدام فارسی‌زبانی «خواهر» را آنگونه که آن استاندارد بیان می‌کند «kh ū ā h r» می‌خواند؟ یا «الاغ» را «ā l ā gh»؟!)

بهتر است بروید منابعی که معرفی کردم را درست مطالعه کنید و بعد اگر حرف منطقی‌ای داشتید برگردید و بر اساس منابع معتبر مرتبط بحث کنید.